PROBOSZCZOWIE
Ks. Adam Krajewski – 1925-1926
Ks. Franciszek Kruszyński – 1926-1929
Ks. Jan Wójcicki – 1927-1947
Ks. Konstanty Bednarski – 1947-1957
Ks. Franciszek Januszewski – 1957-1974
Ks. Zbigniew Borówka – 1974-1986
Ks. Tadeusz Bijata – 1986-1995
Ks. Mieszysław Kopeć – 1995-2000
Ks. Jacek Fuljanty – 2000-2013
Ks. Szczepan Wylaź – 2013 – 2023
Ks. Robert Woźniak – obecnie
WSPÓLNOTY ŻYWEGO RÓŻAŃCA 1899- 1938
Wspólnoty różańcowe Żywego Różańca, swoje powstanie zawdzięczają Paulinie Jaricot (1799-1862).To ona wymyśliła i rozpropagowała tę formę modlitwy, grupy 15 osób, z których każda codziennie odmawia jedną z piętnastu tajemnic różańcowych, a obecnie dwudziestu, po wprowadzeniu przez Jana Pawła II, w 2002 roku tajemnic światła. Modlitwa różańcowa powstała dużo wcześniej ,bo już w IX wieku, a początkowo było to, odmawianie sto pięćdziesiąt razy, Ojcze nasz, Pozdrowienie anielskie, Chwała Jezusowi i Chwała Maryi. Obecną formę modlitwy rozpowszechnił dominikanin Alan de la Roche w 1470 roku. Jedno z pierwszych, jakie powstało na ziemiach polskich, datowane na 1616 r, to bractwo w Gidlach. W połowie IXX wieku przy kościele parafialnym w Kłomnicach istniało Bractwo Czci Najświętszej Trójcy. Matka Boska w swoich objawieniach w Loures, w Fatimie, czy w Medjugorie zachęcała do odmawiania różańca, jako najprostszej, a niezwykle skutecznej formy modlitwy, a św. Jan Paweł II mówił; ,”Różaniec ,to moja ulubiona modlitwa…”.
Nim w Zawadzie powstała parafia, istniało już 14 róż Żywego Różańca, a pierwsza odnotowana, powstała w 1899 roku. W roku 1938 w naszej parafii było ich już 29, a należały do nich ogółem 343 osoby. Liczba kół i osób do nich należących robi wrażenie i świadczy o wielkiej religijności naszych przodków. To te pokolenia modlitwą i pracą, w tak ciężkich czasach, dokonują wielkiego dzieła, gdy w latach 1904-1907 budują murowaną kaplicę, w 1919 roku doprowadzają do utworzenia w Zawadzie parafii.
Poniżej lista kół Żywego Różańca, z datą ich powstania, oraz nazwiska zelatorek i zelatorów z 1938 roku:
1.1899 M.B. Dobrej Rady-niewiast-zelatorka Dróżdż Maria
2.1900 M.B.Anielskiej-niewiast-zel Szumlas Antonina
3.1900 Św Anny-niewiast-zel Grabna Anna
4.1900 Św Rozalii-niewiast-zel Woldan Anna
5. 1901 M.B. Wspomożenie Wiernych-niewiast-zel Dróżdż Feliksa
6. 1901 M.B. Pocieszenia -niewiast-zel Rogalska Wiktoria
7. 1903 M.B. Różańcowej-niewiast-zel Śliwakowska Paulina
8. 1903 Św Dominika -mężów-zel Loch Jan
9. 1904 M.B. Jasnogórskiej- matek-zel Janik Marianna
10. 1905 M.B. Gidelskiej-niewiast, Śliwaków-zel Musiał Rozalia
11. 1905 Św Weroniki-niewiast, Śliwaków-zel Pluta Zofia
12. 1915 Św Cecylii-niewiast-zel Wilk Anna
13. 1915 Św Józefa-mężów-zel Turek Józef
14.1918 M.B. Nieustającej Pomocy-niewiast-zel Jędrzejczyk Antonina
15. 1929 Św Natalii-panien-zel Sołtysik Katarzyna
16. 1930 Św Łucji-panien-zel Rajtar Janina 17. 1930 Św Teresy od Dzieciątka Jezus-niewiast-zel Dróżdż Helena
18. 1930 Św Heleny-panien-zel Szumlas Wiktoria
19. 1932 Św Jadwigi-panien-zel Pluta Stanisława
20. 1932 Św Zofii-panien-zel Bilska Janina 21. 1932 Św Bronisławy-panien-zel Kucharska Helena
22. 1933 Św Izydora-ojców-zel Woldan Ignacy
23. 1933 Św Stanisława Kostki-młodzieńców-zel Woldan Edward
24. 1934 Św Jana Kantego-mężów-zel Deszcz Józef
25. 1934 Imienia N.M.P.-niewiast-zel Grabna Józefa
26. 1934 Św Barbary-niewiast-zel Jaszczyk Marianna
27. 1934 Św Trójcy-niewiast, Zberezka-zel Janik Marianna
28. 1935 Św Marii Magdaleny-niewiast-zel Szewczyk Helena
29. 1938 M.B. Wniebowziętej-niewiast,Śliwaków-zel Wolska Władysława
Opracował: Kazimierz Musiał
HISTORIA STAREGO CMENTARZA
Akta zejścia na Cholerę 1852r.
– Marcin Bugaj 80 l
– Józefa Bugaj 50 l
– Franciszka Dróżdż 23 l
– Małgorzata Dąbrowska 33 l
– Katarzyna Dąbrowska 40 l
– Franciszka Wilk 32 l
– Józefa Woldan 21 l
– Jan Jędrzejczyk 29 l
– Katarzyna Grabna 50 l
– Bartłomiej Woldan 51 l
– Gertruda Loch 21 l
– Franciszek Pruszek 34 l
– Walenty Bajerski 24 l
– Antoni Jędrzejczyk 28 l
– Sebastian Kwarciak 32 l
– Stanisław Janik 26 l
– Urszula Szymczyk 40l
– Gertruda Bilska 28 l
– Wojciech Szumlas 40 l
– Katarzyna Jędrzejczyk 45 l
– Szymon Dąbrowski 32 l
– Barbara Bugaj 24 l
– Paweł Bugaj 38 l
– Wojciech Pruszek 34 l
– Wojciech Dąbrowski 33 l
Śliwaków
– Agnieszka Wilk 17 l
– Barbara Pluta 36 l
– Andrzej Czyż 50 l
Zmarli na Epidemię Cholery w 1866r. w Zawadzie
– Jan Dróżdż 1 rok
– Rozalia Woldan 24 l
– Marianna Kwarciak 26 l
– Józef Dzionek 44 l
– Antoni Bugaj 60 l
– Marianna Dzionek 34 l
– Karolina Stępień 3 l
– Marcin Loch 52 l
– Maciej Krzemiński 7 l
– Marianna Bugaj 3 l
– Józef Bugaj 32 l
– Mikołaj Misiewicz 26 l
– Marianna Woldan 27 l
– Marcin Kępa 9 l
– Szymon Dąbrowski 45 l
– Marianna Grabna 82 l
– Jądrzej Bugaj 5 l
– Andrzej Dróżdż 8 l
Opracował: Kazimierz Musiał
Zdjęcia: Anna Wilk-Musiał
HISTORIA
Zawada – dawna wieś książęca, później królewska. Jej początek sięga prawdopodobnie czasów piastowskich. Z badań etymologów wynika, że nazwa osady Zawada pochodzi z wczesnego średniowiecza i oznacza nazwę obronną lub granicę osadnictwa na tym terenie. Może też oznaczać miejsce za wodą, ponieważ od strony Gidel płynie rzeka Warta, a za nią jest wieś. Zawada wraz z Konarami, Śliwakowem, a od 1966 roku z Rudnikami tworzyły klucz królewski Konarski. Starostwa Konarskie we wczesnym średniowieczu zajmowały się hodowlą koni. Do końca I Rzeczpospolitej pozostały w Polsce trzy Starostwa Konarskie, a ich starostowie zasiadali w parlamencie… Jednym ze starostów Konarskich był Mikołaj z Garbowa – ojciec Zawiszy Czarnego. Pierwsza wzmianka w dokumentach, to rok 1474 i pochodzi z akt Metryki Królewskiej. Dokument ten wystawiony został przez króla Kazimierza Jagiellończyka. Dobra królewskie były w zasadzie dzierżawione dożywotnio przez szlachtę. Pod koniec XV wieku Zawada wraz z Konarami dzierżawione były przez ród Bąków z Bąkowej góry. Od 1520 roku dzierżawcami wsi przez ponad 100 lat była rodzina Przerębskich z Przerębu, która dzierżawiła lub wykupiła większość wsi na naszym terenie. W 1552 roku nastąpiła lustracja, według której Zawada posiadała 4,5 łana ziemi (1 łan = 17 ha) i 11 kmieci, karczmę i młyn wodny na prawie wieczysto czynszowym.
Jak każda wieś, tak i Zawada posiada swoją legendę przekazywaną ustnie z pokolenia na pokolenie. Według niej, kiedy król III Sobieski wraz z wojskiem podążał na odsiecz Wiednia i przebywając w klasztorze gidelskim udał się do ówczesnego wojewody sieradzkiego Denholfa do Kruszyny, jego powóz wraz z nim zaczął tonąć przy przeprawie przez Wartę w Zawadzie. Na ratunek królowi pośpieszyli mieszkańcy wsi, a jeden z nich przezwiskiem Miś wyratował króla z topieli, za co król obdarował go przywilejami nadaniem ziemi.
Kiedy na tron Polski w 1575 roku zasiadł Stefan Batory, jedną z reform jakie wprowadził w państwie była reforma wojska. Wydaniem dekretu w 1578 roku zorganizował Piechotę Wybraniecką, do której powołano chłopów z dóbr królewskich. Wybrańcem z Klucza Konarskiego został Jan Miś, który brał udział w wojnie z Moskwą o Inflanty. Piechota Wybraniecka w czasie trzech wypraw wykazała swą przydatność a żołnierze odznaczali się odwagą i bohaterstwem. Po zwycięskiej wojnie z Moskwą król wydał dekret dla wszystkich wybrańców uczestniczących w tej wojnie, na mocy którego Jan Miś dopiero w 1613 roku z rąk króla Zygmunta III Wazy otrzymał przywilej wolności osobistej dla siebie i swoich spadkobierców. Wraz z tym przywilejem otrzymał łan ziemi i możliwość wycinania drzew w lasach, łowienia ryb w rzekach, warzenia piwa i palenia gorzałki na swoje potrzeby, a ponadto czynił go wolniejszym od pańszczyzny, czynszów a obligował do stawiania się na wyprawy wojenne. Przywilej ten potwierdzony był dla jego potomków przez wszystkich królów polskich, aż do upadku I Rzeczpospolitej. Administracyjnie Zawada należała przez wieki do Ziemi Sieradzkiej. W XVI wieku podlegała pod Starostwo Olsztyńskie. Powinnością wsi było wystawianie 6 zbrojnych do obrony zamku w Olsztynie lub dostarczanie 6 wozów drewna brzozowego. Według lustracji w 1789 roku dzierżawcą wsi był Ludwig Karsznicki. Wieś posiadała karczmę i młyn w Śliwakowie. Zawada w tym czasie liczyła 82 gospodarzy. Po rozbiorach Polski Zawada wchodzi w skład Ekonomii Gidelskiej gdzie był zarząd dóbr rządowych. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego staje się wsią włościańską z prywatną własnością ziemi.
W centrum wsi – obecnie teren parafialny – 3 morgi ziemi należały do majątku Konary i w tym miejscu właśnie wybudowano w latach 20-stych XIX wieku budynek szkoły powszechnej, w którym od 1856 roku mieścił się Urząd Gminy Konary. Była to dość rozległa gmina. W latach międzywojennych należały do niej Konary, Zawada, Pacierzów, Bartkowice, Śliwaków, Grabie, Zberezka, Ludwików, Gowarczów, Widzów, Lgota Mała i Teklinów. Od roku 1935 roku mieścił się tam również posterunek policji, a od 1919 OSP. Budynek ten spłonął w latach 20-stych XIX wieku. W roku 1935 zbudowano nowy budynek gminy istniejący do dzisiaj. W 1904 roku rozpoczęła się budowa w Zawadzie kaplicy na ziemi, którą darowali dla wsi Lubomirscy z Kruszyny. Byli oni właścicielami Konar. Budowę kaplicy ukończono w 1907 roku, a 24 sierpnia 1919 została powołana Parafia Św. Apostołów Piotra i Pawła pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej w Zawadzie, wyodrębniona z parafii Kłomnice, do której wieś należała przez wieki. Do obecnego stanu kościół został rozbudowany w latach 1930 – 1935. W roku 1919 została utworzona w Zawadzie Ochotnicza Straż Pożarna, a w końcu lat 20-stych XX wieku została wybudowana drewniana remiza, którą w 1958 zastąpił obecny murowany budynek. W roku 1929 w Zawadzie wybuchł groźny pożar, który strawił 160 budynków w tym 30 budynków mieszkalnych.
W ostatnich latach największymi zmianami w świątyni była przebudowa prezbiterium, w którym położono marmurową posadzkę, wysuszanie i wykonanie izolacji ścian oraz położenie specjalnego, oddychającego tynku. Dodatkowo świątynia zyskała cztery witraże, a w ostatnim czasie został wykonany remont chóru. Zaś na parafialnym cmentarzu została wykonana brama oraz ogrodzenie przy ulicy Częstochowskiej.
Opracował: Kazimierz Musiał
W latach 2013-2023 w świątyni miały miejsce kolejne duże zmiany. Została utworzona kaplica Matki Bożej Fatimskiej z figurą MB Fatimskiej przy której każdego 13. dnia miesiąca odprawiane są Nabożeństwa do Matki Bożej Fatimskiej. Został zamontowany system ogrzewania, ołtarz główny oraz ambona zostały poddane renowacji, a ściany prezbiterium, naw bocznych oraz głównej nawy zostały odświeżone.